آرامم ولی آرامش ندارم هنوز... دست خدا خسته می شود اما دست نمی کشد، ناخدایی نمی کند. اما
این بار راهش را آموخته ام، می خواهم دوباره بیدار نشوم تا کمتر خواب
باشم، می خواهم این بار همیشه از همین امروز کمتر بخوابم تا بیدار بمانم
از فردا می ترسم... نمی دانم فردا که از خواب بیدار می شوم کافرم یا که مسلمانم.
خودم
را دیگر باور ندارم. از اعتماد به نفسم که بعضی وقت ها می گویم نکند هرز
شده می ترسم، می گویم نکند اینجا آخر خط است، می گویم نکند دیگر تیک تیک
روزهای خدا نتپد توی دلم، آرام بگیرد و من اما بلرزم از پوچ شدنم.
اما باز وقتی از پس حرف ها و ترس هایم بیدار می شوم نمی ترسم، انگار نفسم را دودستی تقدیم شیطان کرده ام.
تازه بعضی وقت ها که گناه می کنم و همان لحظه نگاه می کنم به خودم بدم می آید از خودم اما ادامه می دهم کارم را، از خود بد آمدنم را.بعضی وقت ها که بالای سرم را به امیدی نگاه می کنم می گویم کجاست آن خدایی که زمین را رام کرده برای من؟
کجاست او که قدرتش گوش همه جا را پر کرده اما مانده در رام کردن کوچکی مثل من؟
اما وقتی خوب نگاه می کنم به آسمان دست خدا را می بینم که دراز شده به سوی دستان من تا شاید چنگ زنم حبل الله
را اما دست خودم را نمی بینم، انگار من جانباز در راه شیطانم، برای پیروزی
شیطان از خود گذشته ام، جانبازی کرده ام، از خودم برای شیطان مایه گذاشته
ام، چه ها که نکرده ام.
بعضی
وقت ها حتی دستش را درازتر می کند، انقدر بلند که توی دلم تلنگرش را که
دارد می لرزد احساس می کنم، حب خودم را توی نگاه خدا می بینم آن وقت ها، می
گویم این خدا چقدر الله اکبر است.
خیلی شرمنده اش می
شوم، کمی رامش می شوم، آرام می شوم آرام می خوابم اما وقتی باز بیدار می
شوم بد بیدار می شوم، یعنی آن آرامش قبل از خواب را احساس نمی کنم، باز
دوست شیطان می شوم و دستش را می فشرم، خدا را فراموش می کنم، نمی بینمش.
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
تلافیلینک دوستان
آرشیو
آمار سایت